o º o º o º o º o º o º Las Vegas 2007 o º o º o º o º o º o º o º

Ik weet niet waar ik moet beginnen… Ik weet alleen dat ik de gelukkigste man moet zijn die ooit op deze aarde rondgelopen heeft!

 Ik kon 3 weken geleden, toen er contact met me opgenomen werd door de mensen die aan Céline’s DVD-project werken, niet bedenken dat ik mijn droom zou realiseren. En nu heb ik het gedaan, ik heb het gewoon gedaan!

 Het was nog geen maand nadat ik terug was gekomen van mijn reis naar Québec, nog geen twee maanden nadat ik Céline in Vegas had gezien en nadat ik een knuffel en een kus van haar had gehad, het moést gewoon gaan gebeuren.

 Stap 1: ik moest mijn vader er van overtuigen dat hij me geld moest lenen, omdat ik compleet blut was na mijn laatste reis in november;C

Stap 2:  ik moest mijn baas om een vrije dag vragen;C

Stap 3: Ik moest een vlucht vinden voor een reis die heel snel moest gaan plaatsvinden;C

Stap 4: ik moest kaartjes zien te bemachtigen voor Céline’s A New Day.C

 En de volgende stappen:

 -         Ergens een filmcamera vandaan halen om alles wat je maar kunt bedenken te filmen: mijn collectie, mijn familie, mijn vrienden en mijn stad. Ik moest zoveel mogelijk filmen zodat ik één van de fans zou kunnen worden die deel uitmaken van de DVD en de tv-special voor Québec… Het weekend voor mijn reis was ongelooflijk, ik hoopte dat ik één van de geselecteerde fans zou gaan worden, ik vond mijn oma zo lief toen ze voor de camera probeerde in het Engels ‘Hi’ te zeggen tegen Céline… We hadden heel veel lol, mijn vrienden en ik!C

-         Oude foto’s opzoeken van mezelf, gaaf, het bracht herinneringen terug aan mijn kindertijd en ik zag foto’s van mijn oma (mijn oma die vorig jaar overleden is)… Het was moeilijk maar ook speciaal, vind ik.C

 Nog een paar dagen en daar was ik weer, in LAS VEGAS! Twee avonden om de show te bezoeken, 19 en 20 januari… een totaal van 19 bezochte concerten en op zaterdag… de meest fantastische dag! Wat gebeurde er? 

 IK HEB CÉLINE ONTMOET! Ja, Céline Dion, in levende lijve!

 Patrick (de zoon van René) nam ons mee naar de greenroom (een plek waar de artiesten rusten en relaxen) en zei alleen: “Jullie zouden hier heen komen voor een interview, toch?” We beaamden dit allemaal, maar toen zei hij: “Het spijt me, jullie zullen nu niet geïnterviewd worden, jullie zijn hier om Céline te ontmoeten!” Een paar minuten later kwam ze binnen… Ik kon mijn emoties niet in bedwang houden, ik denk dat ik de vierde of vijfde in de rij was om met haar te praten. We hadden niet meer dan 2 minuten, ik wilde huilen maar ik wilde me ook inhouden omdat ik mijn kans niet weer wilde vergooien (in 2002 heb ik Céline in Los Angeles gezien, ik ontmoette haar gewoon en vergat alles wat ik wilde zeggen, ik vergat zelfs om te vragen of ik een foto mocht maken). Nog een paar minuten verstreken en daar was ze, recht voor me… Céline zei: “Salut!” (hallo in het Frans). Alles gebeurde verder in het Frans en ik zal proberen het hier te vertalen. Ik gaf Céline een ‘lucky finger’ die is gemaakt van Braziliaans hout (het zijn soort gekruiste vingers), Céline vond het heel mooi en zei dat ze heel bijgelovig is. Ik vertelde Céline dat ik nu 11 jaar fan van haar was en dat ik zelfs mijn eigen auto had verkocht om geld te hebben om haar  voor het eerst live te kunnen zien bij een concert. Ik vertelde haar ook dat ik bezig ben met een studie Frans om haar liedjes beter te kunnen begrijpen, ze zei dat ik erg goed Frans sprak. Ik antwoordde daar op door mijn jas uit Québec te laten zien en ik vertelde dat ik mezelf meer een Québecois (iemand die in Québec geboren is) voel dan een Braziliaan. En toen zei zij dat zij me ook meer iemand van Québec vond. Ik vond het zo lief van haar dat ze dat zei! Nou, ik ging door met vertellen hoeveel ik van haar houd en hoe belangrijk ze voor me is, hoe dankbaar ik ook ben voor de inspiratie die ze aan me geeft. En dat ze 100% van de tijd bij me is, ik luister naar Céline waar ik ook ben; in de auto, in de metro, thuis… in mijn gedachten! Toen gaf ze me een heel warme en dikke omhelzing en ze kuste me twee keer op mijn wangen. We maakten een foto samen (die moet binnen een paar maanden naar me opgestuurd worden) en ik verliet de kamer, zodat de volgende fan met Céline kon praten.

 Tijdens het concert seinde ze naar me vanaf het podium (dit werd later bevestigd door een meisje bij het interview dat we deden, Céline vroeg dat meisje of ik gezien had dat ze probeerde mijn aandacht te trekken, is ze niet lief?). Na het concert hadden Mireille en ik het interview en toen het bijna 1 uur ’s nachts was, liet René via een medewerker twee in chocolade gedoopte aardbeien brengen (het meisje zei dat Céline ze achter gelaten had voor Mireille en mij, toen ze hoorde dat we de laatsten zouden zijn die geïnterviewd zouden worden, was ze niet lieeeeeef?). 

 Ik kan geen woorden vinden om te beschrijven hoe blij ik ben vandaag. Ik wil jullie graag nog wel het volgende bericht geven: We hebben ALLEMAAL dromen. Het maakt niet uit hoe groot en moeilijk te realiseren ze zijn, bewaar ze en doe je best om ze met je mee te dragen. Dat is de reden waarom we door blijven gaan, als we geen dromen hebben, hebben we geen leven. Dat ik Céline ontmoet heb was onbetaalbaar, een droom die uitkwam, iets dat je met al het geld van de wereld niet kan kopen.

Dank jullie wel voor al jullie steun… en dank je wel Jean-Phillipe, dat je me geselecteerd hebt!

Met liefde,

Estevam Peric
22-01-2007